Opel nie jest raczej kojarzony z ciekawymi wozami, prawda? Mimo tego, przez ponad sto lat istnienia (wiele lat pod opieką GMu), marka z Russelheim wydała na świat parę co ciekawszych wozów jak chociażby Opel GT, rakietowy RAK czy dzisiejszego bohatera – Monzę.
Historia Opla Monzy zaczyna się w latach 70. Wówczas to pojawił się model Senator oraz Monza właśnie, następcy produkowanych wcześniej Admirala oraz Diplomata. Nowe modele postanowiono zunifikować w jak największej części ze sobą. Dotyczyło to stosowanych silników, mechaniki (między innymi zawieszenia czy przeniesienia napędu), czy też nadwozia.
Monza był krewniakiem modelu Senator, chociaż też czasem spotyka się określenie iż był wersją coupe. Opla Monzę oferowano w Wielkiej Brytanii jako Vauxhalla Royala Coupe; z kolei Chevrolet Monza był Oplem Asconą. Co ciekawe, Royale ominął Australię, chociaż wóz oferowano w Nowej Zelandii.
Niezależnie od nazewnictwa, główną różnicą między Senatorem a Monzą była ilość drzwi oraz tył. Senator był czterodrzwiowym sedanem, zaś Monza trzydrzwiowym coupe. Mimo iż Monza była określana mianem coupe, tak była bardziej trzydrzwiowym hatchbackiem czy też liftbackiem – wielka tylna szyba (z wycieraczką!) otwierała się wraz z klapą.
Nadwozie Monzy było narysowane z duchem epoki – kanciasto, nieco klinowato, ale ze sportowym zacięciem. Nie było mocno powalające na kolana, ani też nie brzydkie – ale poprawne i potrafiące przyciągnąć wzrok. Nie powiem, mnie się podoba, no ale nieraz wspominałem że lubię klinowe wozy. Monza mierzyła 4.69 metra długości (A2- 4.72), 1.73 metra (A2 – 172.2m) szerokości oraz 1.38 metra wysokości.
Podobnie było też i w środku. Ot, nieźle narysowane i poprawne wnętrze, ale niepowalające na kolana. Monza współdzieliła wystrój wnętrza ze wspomnianym Senatorem.
Na desce rozdzielczej kierowca posiadał – oprócz prędkościomierza, obrotomierza czy paliwomierza – wskaźnik ciśnienia oleju w silniku czy ładowania akumulatora.
Fajną ciekawostką były fotele Recaro, skórzana kierownica oraz powyżej widoczne cyfrowe wskaźniki w wersji GS/E – jakby nie patrzeć, nadawały sportowego charakteru, zwłaszcza w latach osiemdziesiątych.
Z wyposażenia, Monza posiadała wspomaganie kierownicy, radio czy regulację kierownicy w trzech płaszczyznach. Z opcji była możliwość wybrania skórzanej tapicerki w miejscu welurowej, czy też ogrzewania foteli. Była możliwość zamówienia między innymi szyberdachu czy też elektrycznie sterowanych lusterek i szyb.
W sportowym wozie można było pomieścić cztery osoby, chociaż bardziej tylna kanapa była rezerwowym miejscem – cóż, urok wozów 2+2. Bagażnik był za to całkiem niezły – pojemność wynosiła 350 litrów, które można było powiększyć do 746l dzięki dzielonej kanapie. Zbiornik paliwa mieścił 70 litrów benzyny.
Opel Monza pod maską miał wolnossące silniki montowane wzdłużnie. Podobnie jak ostatnio omawiany giees, jednostki były rzędowe sześciocylindrowe, z rozrządem OHC o pojemności 2.5l/136 KM albo 3.0l/180 KM, zasilane wtryskiem Bosch L-Jetronic. W pierwszych egzemplarzach montowano gaźnikowy silnik R6 2.8l/140 KM oraz wspomnianą trzylitrówkę. Po liftingu wprowadzono silnik 2.5 E litra, a także czterocylindrowy motor 2.0l/115 KM z modelu Rekord.
Niezależnie od silnika, napęd szedł na tylne koła. Do wyboru była skrzynia manualna 4- lub 5-biegowa (późniejsze egzemplarze) lub trzybiegowa automatyczna. W zależności od silnika, Monza miała prędkość maksymalną 195-200 km/h (silnik 2.5) lub 215 km/h (3.0). Do setki Monza z najsłabszym silnikiem rozpędzała się 11.5 sekundy, z najmocniejszym – 8.5 sekund.
Monza posiadała niezależne zawieszenie wszystkich kół. Z przodu montowano kolumny McPhersona z wahaczami i stabilizatorem poprzecznym, zaś z tyłu wahacze skośne ze stabilizatorem oraz sprężyny śrubowe i amortyzatory. Monza miała hamulce tarczowe na obu osiach. Montowano ogumienie 14- lub 15-calowe. Opel Monza ważył około 1360 kilogramów.
Opla Monzę w wersji A1 zaprezentowano na targach IAA we Frankfurcie nad Menem w 1977 roku. Produkcja Opla Monzy rozpoczęła się w tym samym roku (chociaż do sprzedaży trafiły w 1978) i zakończyła w czerwcu 1986.
W cyklu produkcyjnym wóz doczekał się niewielkiego liftingu wprowadzonego do produkcji w listopadzie 1982 roku.
Zmiana polegała na odświeżeniu pasa przedniego i tylnego, upodabniając go do odświeżonych modeli marki. Chromowane listwy na zderzakach zastąpiono plastikowymi.
Ponadto lekko odświeżono wnętrze Monzy.
Monza A2, bo takie miano nosił wóz po lifcie, zyskał trapezoidalne reflektory oraz powiększoną atrapę chłodnicy. Podobny przód miał chociażby Rekord czy Ascona.
Rzecz jasna niektórzy powiedzą na widok przodu literalniepolonez – no cóż… nalezyskwitowactochlodnymusmieskiem.jpg
Z takich ciekawostek, na bazie Monzy powstał egzemplarz rajdowy o nazwie Monza 3.0 Racing. Samej Monzy chętnie używano do tuningu, czy też jako przeróżnych projektów. Wiele z nich skończyło rozbitych albo zezłomowanych; mimo iż Monza miała opinię trwałej, to dopadło ją to co wiele starych Opli czy japońców – rdza.
Produkcję Monzy zakończono w 1986 roku. W ciągu kilkuletniego cyklu życia produkcyjnego wyprodukowano nieco ponad 45 tysięcy sztuk (jedno źródło wskazywało 43 tysiące), z czego niecałe 20 tysięcy należało do serii A2. Po latach Opel przedstawił w 2013 roku koncept następcy modelu, lecz na tym się zakończyło. Obecnie wątpię żeby Opel jeszcze wrócił do pomysłu nowej Monzy…
Źródła: „Opel Senator/Monza” z książki Zdzisława Podbielskiego „Pojazdy Republiki Federalnej Niemiec”; Auta5p Ultimate Specs; Curbside Classic; „Łamacz stereotypów” autostwa Jakuba Pilcha, z czasopisma „Automobilista”, nr 263 (5/2022); Automobile Catalog; Auto Data.net
Zdjęcia: zdjęcia własne, materiały producenta, Autoprospekte Sammlung; Auta5p; Curbside Classic